من نه آن جوان را می‌شناسم و نه اصلا با چنین کسی دعوا کردم.

آنها مرا به اشتباه گرفتند. شاید به این خاطر که با قاتل اصلی شباهت‌هایی دارم.

کسی که من را معرفی کرده اشتباه کرده. شاید در مورد شخص دیگری صحبت می‌کند.

در زندان بودم که به من گفتند باید دوباره بازجویی شوی و متهم به قتل هستی.

پرسیدم اما جوابم را ندادند و گفتند برو به بازپرس بگو برای چه باید بازجویی شوی.

گفت متهم هستی چند ماه قبل جوانی را در پارکی در کرج کشته‌ای؛ در حالی که من این‌کار را نکرده ‌بودم.

بله گفتم و توضیح هم دادم که اصلا نه مقتول را می‌شناسم و نه در زمان حادثه در کرج بودم.

چند روز بعد از بازداشتم در اداره آگاهی، مرا میان چند نفر قرار دادند و گفتند پشت شیشه منتظر باش. بعد از چند دقیقه آمدند و گفتند شاهدان، مرا شناسایی کردند. در حالی که من اصلا در آن محل نبودم و افرادی را که علیه من شهادت دادند هم نمی‌شناختم.

چون دوستشان کشته‌ شده‌ بود و می‌خواستند یک نفر را حتما معرفی کنند.

آن‌طور که می‌گویند یک نفر ادعا کرده من در پارکی آدم کشتم و حالا هم به جرم دیگری بازداشت هستم. آنها هم آمده‌اند سراغ من که تو بودی که بچه ما را کشتی، در حالی که من اصلا آنجا  نبودم.

آن‌طور که من متوجه شدم چند وقت قبل جوانی در یک پارک به دست شخصی کشته می‌شود و قاتل هم فرار می‌کند. اولیای‌دم نمی‌توانند قاتل را شناسایی کنند. مدتی بعد برادر مقتول در پادگان محل خدمتش می‌شنود که شخصی به نام حامد در آن پارک آدم کشته و فرار کرده‌ است. دوست برادر مقتول، مشخصات مرا می‌دهد و می‌گوید حالا هم در زندان است. آنها هم پیگیری می‌کنند و به من می‌رسند و بازداشتم می‌کنند.

بله می‌شناسم هم محلی من است، البته دوستی با او ندارم.

آن‌طور که برادرش می‌گوید برای جشن تولدی در پارک دور هم جمع شده‌ بودند که این اتفاق افتاده‌ است.

خودش می‌گوید چند روزی ماجرا را پیگیری کرده و مطمئن شده‌است که من بودم.

واقعا نمی‌دانم چرا این حرف را زدند. شاید به این خاطر بود که من زیاد دعوا می‌کردم، به همین خاطر هر دعوایی در محل می‌شد، به گردن من می‌انداختند.

دعوا کرده ‌بودم و به خاطر دعوا مرا بازداشت کرده‌ بودند.

من آدم عصبی هستم و خیلی درگیر می‌شوم. ضرب و جرح کرده‌بودم و با چاقو کسی را زده‌ بودم.

بله. چندبار به اتهام چاقوکشی بازداشت شدم.

بله پنج سال پیش، یک نفر را کشتم.

نزاع بود. با هم درگیر شدیم و من هم چاقو کشیدم و یک ضربه زدم که باعث مرگش شد.

اولیای‌دم رضایت دادند. گفتند دیه می‌گیرند و قصاص نمی‌کنند.

خانواده‌ام جور کردند. خانه‌ای داشتیم که ارث پدری بود، برادرم آن را فروخت و پول دیه را داد.

سه سال.

بعد از این‌که از زندان آزاد شدم نمی‌خواستم این‌کار را بکنم و می‌خواستم زندگی سالمی داشته باشم. اما دوباره با دوستان سابقم رابطه برقرار کردم و آنها باز مرا به این سمت کشاندند.

دوبار بازداشت شدم. یک‌بار دوسال در زندان ماندم و یک‌بار هم منتظر بودم تا تکلیفم مشخص شود که دوباره به جرم قتل بازداشت شدم.

بله. هر دوبار دعوا کردم و با قمه طرف مقابلم را زدم.

من که توضیح دادم. قتل کار من نبود و من اصلا آنجا نبودم. درست است که سابقه‌دار هستم و مردم و قضات به من مثل آدم‌های عادی نگاه نمی‌کنند و فکر می‌کنند من خطا کارم اما در این مورد واقعا قاتل نبودم و دروغ هم نمی‌گویم.

نمی‌دانم. اما فکر نمی‌کنم دفاعیاتم را باور کرده‌ باشند. نه اولیای‌دم و نه قضات. به هر حال من تاپایان، این راه را خواهم رفت. سعی می‌کنم زندان را تحمل کنم و راه‌های قانونی برای اثبات بی‌گناهی‌ام را بروم.

من یک‌بار تاپای چوبه‌دار رفتم و برگشتم. دفعه قبل گناهکار بودم اما این بار گناهکار نیستم و فکر می‌کنم که می‌توانم دوباره این سختی را پشت سر بگذارم و بیرون بیایم.

این بار می‌خواهم زندگی خوبی داشته ‌باشم. سعی می‌کنم در زندان دوره‌های گروه‌ درمانی را بروم و از مددکارم کمک بگیرم تا بتوانم برای یک زندگی خوب آماده شوم و وقتی وارد جامعه شدم دیگر به مردم آسیب نرسانم و آنها را اذیت نکنم. امیدوارم بتوانم این‌کار را بکنم.

درخواستم از اولیای‌دم این است که بی‌خود مرا متهم نکنند. درست است که عزیزشان را از دست دادند اما من باعث آن نبودم. نمی‌شود بر اساس حرف یک نفر بیایند و یک نفر دیگر رامتهم کنند. از خانواده خودم هم به‌خاطر دردسرهایی که برایشان درست می‌کنم، عذرخواهی می‌کنم. بویژه از مادرم که در این مدت خیلی او را اذیت کردم و خیلی باعث عذاب کشیدنش شدم